Watertrappelen

27 november 2018

De laatste 4 jaar heb ik, hoe kan het ook anders, vaak over de dood nagedacht en als ik heel eerlijk ben, heel soms kijk ik daar best een beetje stiekem naar uit. Niet omdat ik dood wil, maar wel om rust te krijgen. Uiteraard wil ik helemaal niet dood, daar heb ik nog helemaal geen tijd voor, maar het ziek zijn vind ik soms zo vermoeiend, dat even helemaal niets fijn is.
Stel je eens voor…
Als enige lig jij midden in een groot zwembad te watertrappelen. Je kunt niet uit het zwembad, nee je moet blijven watertrappelen om niet te verdrinken. Aan de kant, goed in het zicht, liggen allerlei verschillende soorten gewichten( tegenslag, progressie, slecht nieuws) om het jou moeilijker te maken je hoofd boven water te houden tijdens het watertrappelen.
Eens in de 3 maanden zwem je naar de kant, zodat kan worden bepaald of jij al dan niet een extra gewicht krijgt (de zgn slechte scan). Nadat je aan de kant de extra gewichten aan je lichaam hebt bevestigd, moet je weer terug zwemmen naar het midden van het bad en ga je verder met watertrappelen.

Echter, dat extra gewicht moet nog wel te doen zijn. Als je je hoofd door het gewicht niet meer boven water kunt houden, moet je naar het volgende bad, om daar in minder goede omstandigheden te moeten watertrappelen. Net zolang totdat er geen zwembaden meer volgen en je naar een blinde muur kijkt (de dood).

Al 2,5 jaar mag ik, als ik bij de kant ben, even uitrusten en genieten aan de goede zijde van het zwembad. Maar al snel moet ook ik weer terug naar het midden van het zwembad, weer beginnen met watertrappelen. Ik heb het voordeel dat ik fysiek geen hinder ken, zodat het trappelen redelijk eenvoudig is, maar het blijft watertrappelen, continue aanwezig. Ook heb ik in de loop van de tijd de handigheid gekregen, om me in het zwembad te draaien. Hierdoor hoef ik niet de hele tijd naar die vreselijke gewichten te kijken, maar zie ik mijn gezin en vrienden. Maar één geluid, gevoel of een gebeurtenis doet je weer keren en bij het zien van die gewichten voel je je weer even heel erg kwetsbaar.

Ik weet dat er een moment komt dat ook ik dat zwembad uit moet en naar het volgende wellicht laatste bad moet. Ook ik heb de horrorverhalen van Sander de Hosson gelezen en als dat mijn voorland is, sla ik liever dat laatste bad over. Zeker, omdat de vermoeidheid van nu al wel 4 jaar watertrappelen, me dan parten gaat spelen.
Maar al lijkt de rust van het niet meer hoeven te watertrappelen mij heerlijk, zelf denk ik dat ik nog een paar jaar ga volhouden. Gek is dat, iedereen (ook ik) denkt dat hij/zij de uitzondering op de regel is, die tegen alle statistieken in gewoon door blijft leven. Zo zullen Anne Marie en ik elkaar in een bejaardentehuis zien. Het is de hoop die veel zieken nodig hebben om door te kunnen gaan. Lichtpuntjes, mijlpalen, noem maar op.

Ik merk zelfs dat het ziek zijn en de dood me na 2,5 jaar goed nieuws de laatste tijd vaak ontglipt en ik weer verder in de toekomst ga plannen. Wellicht komt dat door al die goede rustmomentem aan de kant van het zwembad, waarna het getrainde lichaam het in de daaropvolgende 3 maanden moeiteloos overneemt. Dat gevoel van onsterfelijk zijn vind ik gevaarlijk, omdat ik dan het gevoel heb de regie over mijn ziekte te verliezen en eventuele tegenslag niet kan opvangen. Zeker november diagnosemaand en lung cancer awareness month is moeilijk.

Ziek zijn is topsport! Applaus voor iedereen die aan het overleven is, watertrappelend in het zwembad. Nu zorgen dat de wetenschap ervoor kan zorgen dat we ook een zwembad terug mogen, of dat we kunnen staan in het zwembad. Het zou helemaal mooi zijn, als we het zwembad weer uit mochten. Heerlijk terug naar huis!

Maandag moet ik weer naar het ziekenhuis, ik begin alvast te zwemmen.

 

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *