Vandaag zat ik op de fiets en reed een stukje van een oude hardlooproute. Verrukt en in gedachten weer 15 jaar jonger zag ik oude punten waar we altijd even de kuiten rekten, even wat te drinken namen of een plaspauze hadden. Het voelde heel fijn om deze looproute opnieuw te fietsen. Dat gevoel is er nu ook als ik oude foto’s bekijk en weer nageniet van alle mooie momenten die er zijn geweest. Ik voel me dan net een oud wijf, die alleen nog maar ‘weet je nog wel…… ‘ kan zeggen.
Nu begrijp ik oudere mensen ook veel beter. Mensen die weten dat het grootste gedeelte van het leven achter hen ligt en teren op de mooie momenten die er zijn geweest.
In principe zit ik ook in de herfst van mijn leven, maar heb ik één groot voordeel: door de medicijnen voel ik mij niet ziek en ondervind ik geen hinder in alles dat ik doe. Behalve overgewicht heb ik nog de kracht en conditie van 10 jaar geleden. Dat maakt dat ik in mijn huidige levenshaast nog volop nieuwe mooie momenten kan verzamelen.(Levenshaast komt naar mijn idee van een boektitel van Ingeborg van Beek. Ik vind het een treffende definitie van hoe ik, en waarschijnlijk velen met mij, de tijd na de diagnose ervaar). Juist doordat ik me het afgelopen half jaar slecht heb gevoeld en nu met de nieuwe medicatie me weer helemaal gezond voel, ben en blijf ik in jubelstemming. Wat ik erg miste in de periode dat ik me ziek voelde, was gewoon het rijden op mijn fiets door de stad. Het normale woon-werk verkeer. Om te proberen elke dag weer iets sneller van huis naar werk te fietsen. Om in miezerregen, waar je drijfnat van wordt, als een dolle van A naar B te rijden, maar ook het gemopper op voetgangers in de Folkingestraat, die door de gele steentjes niet weten wat het verschil tussen de straat en de stoep is. De vrijheid op de fiets is voor mij onbeschrijfelijk, maar moet wel vergezeld gaan met muziek op de oren en….. altijd in de maat fietsen.
Voor mij geldt wat Rene Gudé al zei: als je gezond bent, zit je in een speedboot en heb je alleen de stip aan de horizon in het zicht; altijd maar het vizier op de toekomst. 
Op het moment dat je ziek bent en je toekomst min of meer wordt ontnomen, kom je in een roeiboot terecht en leef je ook meer in het hier en nu en in het verleden, al moet je natuurlijk wel weten in welke richting je vaart. Kortom de toekomst gaat niet verder dan een paar maanden. De levenshaast die je voelt, om zoveel mogelijk mooie momenten aan je leven toe te voegen, maken de stip aan de horizon niet groter, alleen het uitzicht tijdens het peddelen grootser.
Regelmatig hoor ik verhalen over mensen die plotseling overlijden. Mensen die niet het voorrecht hebben gekregen om rustig hun leven te overzien, bewust(e) gesprekken met kinderen over de toekomst en de belangrijkste levenswensen te voeren. Zomaar ineens uit het leven gerukt.
Ik wens echt niemand mijn ziekte toe, maar wel de intensiteit waarmee ik het leven de laatste anderhalf jaar heb omarmd. In mijn levenshaast laat ik wellicht ook soms te gemakkelijk los, maar ik oefen in het vasthouden.
Is het zo, dat vlak voordat je dood gaat, je leven in herinneringen/momenten aan je voorbij trekt? Welke momenten zullen dat dan zijn en heb je daar zelf nog invloed op. Wie bepaalt welke momenten aan me voorbij trekken? Hoeveel momenten zijn het en zijn het alleen visuele flitsen? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op heb, maar waar ik nieuwsgierig naar ben daar kan ik tijden over zitten dubben.
De lijst met nieuwe mooie momenten/herinneringen is de laatste anderhalf jaar exponentieel gegroeid. Is dat toeval, heeft dat te maken met mijn levenshaast of sta ik open voor alles dat mooi is? Er komt nog heel wat moois aan, want RTL4 heeft me zelfs benaderd voor een nieuw programma.
Vooralsnog wil ik graag nog veel mooie herinneringen maken en ben ik me er terdege van bewust dat ik slechts door goede medicatie echt in staat ben om die herinneringen te maken. Dusse…
p.s. zo zoek ik een (dames) wielrengroepje, die een keer of twee keer per week in de buurt van Groningen een paar uur fietsen, zodat ik aan kan sluiten!
