30 april was het dan zo ver, de Winsumer Wierdentocht. Nog nooit had ik zo’n slechte voorbereiding op een sportevenement gehad. Al 2 nachten niet kunnen slapen door het gebrek aan zuurstof ’s nachts en overdag veelvuldig buiten adem.
Op 29 april moest ik, toen ik even snel naar het UMCG wilde fietsen, zelfs van de fiets afstappen. Het voelde werkelijk alsof ik zou stikken. Volledig in paniek probeerde ik mijn ademhalingstechnieken uit: 3 seconden inademen en 7 seconden uitademen. Gelukkig lukte dat na een tijdje, maar wat een paniek. Het is dat ik al een goed doel heb, anders zou ik zeker zou gaan fietsen voor het astmafonds. Om de volgende dag toch minder benauwd te zijn, slikte ik ook maar dexamethason, wie weet gebeurde er wel een wonder en was ik van mijn benauwdheid af. Helaas…
De volgende dag had de groep in Winsum afgesproken. Enkele ‘die hards’ waren al op de fiets gekomen, zodat er al wat kilometers in de benen zat. De ploeg bestond (naast mij) uit louter mannen: Hans van der Ploeg, Jan van der Ploeg, Ewout Weeber, Jan van der Linde, Peter van der Linde, Peter van der Veen, Jan Willem de Bos, Paul van Wilgen, Henk ‘Broezn’ de Haan, Coen Luttjeboer en Evert van der Meer. Evert moest zich jammer genoeg afmelden wegens een nekhernia. Een zeer gemêleerd gezelschap in achtergrond, sportiviteit, fiets en omvang. Van triatleten tot 3e helft liefhebbers, van profi racefietsen tot racefietsen met een standaard en slotje. Gelukkig maakte de gedeelde humor, de mooie shirtjes en het doel de groep tot een echt team.
Mijn sporthart bloedde tijdens de rit, toen ik elke keer moest aangeven, dat ik het tempo boven de 25 km/h qua ademhaling niet aankon. Dit past zo echt niet bij mij. Hopelijk gaan eindelijk de pufjes aanslaan, maar ik begin hem wel te knijpen. Is dit een tijdelijke bijwerking, of zal ik moeten accepteren dat dit de nieuwe werkelijkheid is. Het incasseren doet letterlijk en figuurlijk pijn en van acceptatie zal de komende tijd nog lang geen sprake zijn. Niet meer optimaal kunnen sporten is echt een steek in mijn hart en kan en wil ik nog niet accepteren.
Peter van der Linde reed op een hele oude racefiets met slotje en standaard. Jammer genoeg geen foto. Het was een mooi gebaar, want de fiets was van zijn vader geweest, die een aantal jaren geleden aan darmkanker is overleden. Hij wilde symbolisch op deze fiets fietsen, als eerbetoon aan zijn vader. Halverwege ontplofte zijn band en heeft de organisatie er een nieuwe binnen- en buitenband om gelegd, al wilden ze de fiets graag voor het museum gebruiken.
Henk reed ook op een oude racefiets, met een prachtige toeter als bel. De hele weg heeft hij of getoeterd, of gepraat (of beide tegelijk). Jan van der Linde had nog een gebroken spaak, maar kon gelukkig door.
De organisatie was top, wat werden we in de watten gelegd.We werden aan de start goed ontvangen met een kopje koffie en er werden meerdere foto’s gemaakt. Tijdens de rit werd er meerdere keren even een filmpje gemaakt, om ook voor de sfeerimpressie materiaal te hebben. Op 10 kilometer van de finish kwamen we bij een etenspost. Heerlijke stukjes sinaasappel en banaan, soep en koek.
Hans en ik, gewend om pas na een activiteit te ontspannen, stonden te delibereren of we gelijk door zouden gaan, we waren er toch bijna. Paul kwam op dat moment naar buiten met een heerlijk kopje soep. De rest was dan ook snel van de fiets af en waarom ook niet.
het was een mooie ochtend, afgesloten met mooie rozen van Marin en schoonzus en een lunch met Leffe en Heineken. Ondanks dat het een mooie ochtend was, ik erg heb genoten, bleef het verdriet van het niet optimaal kunnen presteren wel een schaduw.
Na vele mooie reacties op social media, zou ik alleen maandag nog op TV Noord komen. een verslaggever kwam thuis bij mij en we hadden een mooi gesprek. Hans vond mij naïef dat ik verbaasd was dat het resultaat van 1.5 uur gesprek deze paar zinnen waren. Ik had immers nog veel meer (relevante) informatie gedeeld. Gelukkig heeft mijn arts nog die informatie gedeeld, die ik belangrijk vond!
vanaf 6.46 minuten op RTV Noord
En dan is het klaar, is er rust en mag ik me weer voorbereiden op de volgende chemo. Ondanks pufjes wordt de benauwdheid en het hoesten niet minder. Het wordt naar mijn idee alleen maar erger. Nu kan ik ’s nachts alleen maar op mijn rechterzij slapen. Ik heb een allergietest laten uitvoeren en vrijdag moest ik ook voor de CT scan (standaard na 2 chemo’s). Uiteraard op google alweer alle mogelijke opties opgezocht en ik ben bang. Bang dat er enorme tumoren, of longfibrose zorgen voor mijn benauwdheid, dat dit blijvend is en dat ik nu echt beperkt word in mijn doen en laten. Bang om door te stikken dood te gaan. De dood is weer akelig aanwezig. Moet ik al een invalidenkaart aanvragen, een elektrische fiets kopen en een oude hond uit het asiel nemen om toch nog aan mijn beweging te komen?? Moet ik nu echt bezig met mijn herinneringskist, daar heb ik nog helemaal geen zin in.
Wat als…….
Ik krijg de gedachtenkussentjes niet weg, maar ben verbaasd over het feit dat ik gelijk alle fatale scenario’s kan oplepelen. Tot morgen zal ik gewoon enorm angstig zijn, punt. Het is zoals het is en wie weet schijnt morgen de zon ook gewoon als ik mijn CT scan bespreek en de chemo weer in mijn lichaam zit. Het is de vraag of ik dan de zon kan zien.
