Interview met Bram

30 december 2015

Zoals ik in mijn vorige blog ‘kanker heb je samen’ al schreef, wilde mijn oudste Bram ook graag een keer vertellen over zijn ervaringen als kind van…
Op een avond hebben we heerlijk in het donker in bed met een dictafoon aan een gesprek gehad waarbij ik niet oordeelde, goed luisterde en doorvroeg. Best lastig als je delen van de uitkomst al kent en het hem eigenlijk in de mond wil leggen. Dat heb ik geprobeerd niet te doen. Een methode van storytelling, die best lastig bij een kind is toe te passen. De stukjes hieronder zijn dan ook werkelijke weergaven van het gesprek. Af en toe een paar woorden of zinsbouw aangepast, zodat het geen letterlijke citaten zijn, maar wel volledig uit de mond van Bram zijn gekomen.
Bram was 10 en zat in groep 7 toen ik ziek werd. Qua karakter is hij te omschrijven als een sensitief, druk en chaotisch kind, dat erg veel behoefte heeft aan een duidelijke structuur en vaste rituelen. Erg lief en sociaal en een echt mama’s kind.

Bram vertelt:
Waarom
Ik wil graag dit interview, omdat ik mensen wil vertellen wat ik ervan vind, hoe het is om een zieke ouder te hebben. Ik vind het niet leuk om een zieke ouder te hebben, al knuffelen we nu meer en doen we meer met ons vieren. We zijn veel meer samen. Eigenlijk is het gezelliger geworden, maar ik zou het liever niet willen.

Kennis
Ik vond het helemaal niet leuk toen ik het hoorde. Ik begon heel hard te huilen, er kwam echt een schok door me heen. Ik dacht er daarna wel veel meer over  na. Ik was niet blij met wat het was, maar ik was wel blij dat ik het wist, dat ik het te horen kreeg. Ik weet dat je ROS1 hebt, dat je niet meer beter wordt en dat je elke keer om 8 uur medicijnen moet slikken. Ik weet alles al, jullie vertellen me alles al, ik heb geen vragen meer. Ik vind dat fijn, want ik wil op de hoogte blijven. Nu hoor ik erbij en word ik niet buitengesloten. Nu voel ik me opener, dat ik meer binnen krijg. Je beschermt je kinderen juist door te vertellen wat er aan de hand is. Als je het niet vertelt, wordt het alleen maar lastiger, dan ben je niet eerlijk.Ik heb een boek over de ziekte gelezen, dat vond ik handig dat we dat al in de klas hadden liggen. Ik zeg altijd de ziekte, niet kanker. Omdat het geen leuk woord is. Het is  een scheldwoord.
Mijn leven is wel veranderd, maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet zeggen. het leven is gewoon anders, maar het is hetzelfde leven. het is anders en raarder. Ik let veel meer op de dingen die ik doe. Er is een stukje verdriet en boosheid bij gekomen, maar nu ben je ook meer samen en ben je gelukkiger. Ruzies thuis gaan gewoon door. Puber zijn gaat wel gewoon door. Ik let er niet echt op dat jij ziek bent. Ik kan altijd verdrietig of boos zijn. Ik kan volledig mijzelf zijn.

School
Ik hoorde op vrijdag dat jij ziek was en op maandag moest ik weer naar school. Ik was heel verdrietig want we hadden kring. Ik moest heel hard huilen. Eerst ging ik naar een kamertje en daarna ging de juf in de klas vragen wie het al wist. Toen kwam een vriend van mij, die ik dat weekend had gesproken, naar het kamertje om mij te troosten. De juf heeft het aan de klas verteld. Allebei was voor mij fijn. De kinderen waren ook geschokt, ze deden nog aardiger en waren nog behulpzamer dan anders.

Ik praat er niet veel over op school, omdat ik het altijd druk heb op school. Ik heb ook een ritueel dus: school, werken, buitenspelen en alleen maar voetballen. Dat ben ik gewend, dus als ik opeens iets anders doe, voelt het heel raar aan. Als je bezig bent, let je er niet op. In de pauze zit ik altijd te voetballen, dus dan heb je er niet echt tijd voor. Ik wil er ook niet over praten, want als ik bezig ben met iets, dan wil ik er ook bezig mee blijven.images

Verdrietige gedachten uit ik niet echt op school. Meester die ziet het wel, maar die is ook wat ouder. Die neemt me mee naar waar het wat rustiger is en dan praten we erover, dat helpt. Dan zeg ik wat er is en huil ik meestal en dan geeft hij me tips over mijn emoties. Ook soms ziet hij het aan mijn werk, dat ik minder geconcentreerd ben. Meester let goed op mij, om meerdere redenen, maar hij let goed op iedereen.We hebben nu geen kring meer en ik vertel alleen hele belangrijke dingen, maar die zijn er bijna nooit. Aan het begin van het schooljaar moest je je leven in foto’s weergeven en daar had ik een foto van jou in bed aan de chemo bij. Dat is mijn leven, dat laat ik ook zien. Met vriendjes heb ik het nooit over jouw ziekte, omdat we het dan hebben over andere dingen, maar ze weten het wel. Met vrienden moet je ergens anders over praten, niet over emotionele dingen. Met vrienden moet je lol hebben. Als ik verdrietig ben, heb ik wel lol, maar dan veel minder.

Boos en gefrustreerd
Ik ben heel vaak boos op de ziekte. dan ben ik heel gefrustreerd en luister ik naar niemand meer. Maar dat gaat nu wel beter. Ik oefen erop en let er meer op. Als ik boos ben let ik meer op wat ik doe. Als ik gefrustreerd ben, doe ik de kikkerhouding, dat heb ik geleerd. Dan let ik op de ademhaling in mijn buik en dan word ik rustiger en ontspannener.
Nu ik tips krijg bij boosheid en frustratie ben ik minder snel boos en gefrustreerd. Ik herken gelijk dat het link wordt. Dan ga ik het gelijk goed maken. bij beginnende ruzies moet je eerder het goed maken. Dan borrelt het minder in mijn buik en laat ik het los. Als je wegloopt tijdens een ruzie, klinkt het weer zo watjesachtig. Ik kom meestal voor mezelf op, maar het is beter om het bij te leggen met diegene. Ik denk eerder, dat is niet slim van mij om zo dwars te zijn. Ik heb nu nog heel even dat ik uit frustratie niet met iemand kan praten, maar dat wordt steeds korter. Als jij niet ziek was geweest, was ik nog steeds boos en gefrustreerd, maar veel  minder.
Een jongen heeft mij op school gepest met schelden over kanker. Toen moest ik heel hard huilen, maar heeft mijn klas mij gelijk geholpen. Zij beschermden mij. Ik heb een lieve klas, lieve vrienden.

Openheid
Misschien weten kinderen op voetbal door de ouders dat ik een zieke moeder heb. Heel veel mensen weten het. Ik wil graag dat ze het weten. Het lucht op, dat je het uit je hebt, dat je het niet meer zo lang hoeft te verbergen. En dat mensen je snappen en je kunt het delen. Volgend jaar op de middelbare school heb ik meer meesters en die letten nog steeds op je. Die zijn veel strenger, dus die letten meer op je. Ze letten niet op me of ik verdrietig ben of niet, dat moeten jullie aan ze vertellen. De mentor licht ik in, maar de leraren weet ik niet. De klas ga ik ook inlichten, omdat ik graag wil dat zij het ook weten, want dan voel ik me opener dan dan hoef ik het niet de hele tijd voor mezelf te houden.

Toekomst
Over de toekomst denk ik niet vaak na. Ik denk aan het nu. Ik let op het nu, op het heden, wat er deze dag of weken gaat gebeuren, niet over maanden of jaren. Ik ben bijvoorbeeld nu nog niet hyper dat ik over 2 maanden jarig ben. Ik ben soms echt verdrietig dat jij dood gaat. Ik leef wel in het nu, maar denk wel aan dat. Ik weet dat jij er een keer dood aan gaat. Dat is ook het nu. Iedereen gaat dood, dus je moet er toch minder over nadenken. Toch  denk ik niet vaak aan jouw dood. Als het dan is dan is het zo. Ik geniet van het nu en jij bent ook in het nu.

Tips voor kinderen met een zieke ouder van Bram:

  • niet veel bij nadenken, je moet aan het heden denken, denken aan het nu;
  • als je verdrietig bent of boos, erop letten dat je probeert er ook met anderen over te praten;
  • zoek hulp, ik heb nu de juiste hulp. van jullie, meester en maria
  • praat erover, zodat je het niet altijd bij jezelf hoeft te houden.
  • doe veel met je gezin.

Mijn wens:
Een pilletje dat jij weer beter wordt. Als jij de pillen die je nu hebt niet had, was je al dood geweest. De pillen houden jou in leven. De pillen werken nu minder goed, maar ze werken nog steeds, daar moet jij aan denken.

Nawoord Merel:

piglet-how-do-you-spell-love-pooh-you-dont-spell-it-you-feel-it-love-quotes-google-plus-winnie-the-pooh

Bram, ik vind je een topper en ben er trots op dat jij mijn zoon bent. Dat we vaker een mooi interview mogen hebben.

Verder wensen we allemaal een goed 2016!

 

 

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *