bezinning

27 november 2015

Nadat vorige week duidelijk was geworden dat 2 lymfeklieren in de oksel activiteit vertoonden, moest een nieuwe afspraak voor een biopt worden gemaakt.

Juist omdat het slechte nieuws zo ‘uit de lucht kwam vallen’ was de klap groot. De eindstreep komt gelijk een stukje dichterbij, mocht het inderdaad resistentie blijken te zijn. Dat doet wat met je geest en de dood zit je weer op je hielen.

Je ratio en je gevoel komen in conflict met elkaar. Je gevoel geeft je angst weer, terwijl je ratio zegt dat nog niets zeker is en als het mis is, dat er altijd nog alternatieven zijn. De bekende spreuk: daar waar je geen controle over hebt, moet je je niet druk over maken… moest ik echt een aantal keren hardop tegen mij zeggen. Ziek zijn is vermoeiend en slecht nieuws helemaal. Zoals Anne Marie al in haar blog schreef, je kunt nooit vakantie nemen van je ziekte. Het is altijd aanwezig en kost erg veel (negatieve) energie. Gelukkig kon ik via een  mooie mailwisseling met Miranda Freriks mijn gevoelens en gedachten een goed plekje geven.

Vaak moest ik ook denken aan de cursus gezond ziek zijn. Daar werd heel mooi verbeeld hoe gedachten je berg aan negatieve energie kunnen verhogen. Je legt een kussen op je schoot dat daadwerkelijk je ziekte uitbeeld. (Een gegeven, daar kun je niets aan doen) Daar bovenop liggen allemaal kussentjes bestaande uit negatieve gedachten (over je ziekte, over meningen, etc.). Ik moet oppassen dat ik de berg met gedachtenkussentjes niet te groot laat worden, zeker na het horen van het (waarschijnlijke) slechte nieuws.thCIEK6GN8
Over de hoeveelheid ‘gedachtenkussentjes’ heb ik namelijk zelf regie, al gaat dat echt niet vanzelf en moet ik veel kussentjes eerst zelf her- en erkennen wil ik ze kunnen weggooien.

Voor mij kwam de berusting tijdens het biopt. Dezelfde verpleegkundige hielp mij weer op de mammapoli en herkende me nog van vorig jaar. Juist doordat de situatie weer dezelfde was als vorig jaar, werd mij zo duidelijk dat de kanker ( het eerste kussentje) niet te beïnvloeden is en doet waar het zelf zin in heeft. Maar de hoogte van de stapel kussens heb ik zelf gebouwd. Symbolisch heb ik de berg kussentjes weggegooid, al zal ik de kussentjes met doodsangst en scanxiety slechts tijdelijk kunnen bannen. Het gaf me rust en gek genoeg kon ik weer adem halen.

Er is weer ruimte om plannen te maken en de inactiviteit achter me  te laten. Zo ben ik vorige week samen met Marin naar een fotoshoot van de Libelle geweest. Het interview had al via Skype plaatsgevonden en nu moesten er nog foto’s gemaakt worden. Marin mocht mee en ik had gevraagd of er ook een foto van Marin en mij gemaakt kon worden. De foto’s zijn geweldig geworden. Zo mooi zelfs, dat ze hebben gevraagd of er ook een kleine foto van Marin en mij gebruikt mocht worden. Als je het hebt over het verzamelen van mooie momenten, was dit er wel echt een. ( eind januari komt hij in de winkel, ben nu al zenuwachtig)
De fotoshoot heeft ertoe geleid, dat een mooie gezinsfoto echt op mijn verlanglijstje staat, dus gelijk actie ondernomen. Het eerste contact is gelegd.

Een lotgenoot en ik zijn in december uitgenodigd om in MC Leeuwarden mee te denken over een voorlichtingsfilmpje. Naast het feit dat ik het erg fijn vind om betrokken en actief op het gebied van bewustzijn van longkanker te zijn, vind ik het ook prettig om Marleen nu in het echt te ontmoeten.

Met vriendin Mo, die ik tijdens de cursus gezond ziek zijn heb leren kennen, ga ik bezig om een mooie herinneringskist te ontwerpen.

En ondertussen blijf ik heerlijk volledig aan het werk. Op mijn werk voel ik mij niet ziek (het voelt dus eigenlijk een beetje als mijn vakantie van de ziekte). Al zegt mijn gevoel elke ochtend dat ik eigenlijk het liefst met een dekentje op de bank de hele dag netflix wil kijken, ik weet (gezien de mate van plezier, begeisterung en  betrokkenheid) dat werken mijn echte therapie is. Het mooie is, dat ik er ook nog voor betaald krijg.

Behalve  de 2 lymfeklieren gaat het dus eigenlijk heel goed en ‘normaal’ met me en voel ik een innerlijke rust en ben nog steeds erg gelukkig.  Over het verloop van de kanker heb ik geen invloed, maar over mijn gedachten en mijn gevoelens wel. Over een week of 3 zal de uitslag van de biopt bekend zijn. Ik denk dat ik dan maar even dit verhaaltje moet teruglezen om moed te verzamelen.

Al zeg ik het zelf ik doe het, op zijn Gronings gezegd, niet verkeerd!!

 

 

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *