eerste controle crizotinib

9 april 2015

Vandaag, twee weken nadat ik met de Crizotinib ben begonnen,  voor de eerste controle van de pillen geweest. Omdat de bijwerkingen van de pillen op zowel de werking van het hart als de lever kunnen hebben, moest er naast een bloedtest ook een ecg worden gemaakt.

Zoals waarschijnlijk in elk ziekenhuis is het in het Martini zo, dat je een cito (= spoed) krijgt, wanneer je gelijk erna een afspraak met je arts hebt. Je hoeft dan geen nummertje te trekken bij het bloed geven, maar kunt gelijk doorlopen. De hele wachtkamer zat vol met mensen die wel moesten wachten. Voor mij aan ging een meneer ook al naar binnen zonder een nummertje te trekken en ook ik liep in een keer door. Een meneer die wel moest wachten werd furieus. Belachelijk was het, dat mensen zomaar door konden lopen, terwijl hij netjes op zijn beurt wachtte. Voordat ik ziek werd, zou ik daar heftig/giftig op hebben gereageerd. Hoe kan het toch dat mensen uit onwetendheid toch zo veroordelend konden zijn. Maar ik heb geleerd: choose your battles!. Ik zette mijn meest zielige gezicht op en zei tegen hem: ‘meneer, u weet niet half hoe graag ik ook een nummertje zou trekken om mijn bloed te laten prikken. Maar we zijn in een ziekenhuis, dus daar is wel een reden voor.’ Hij werd een beetje rood en ging gelijk zitten.

Het bloed prikken gaat altijd geweldig. Normaal gesproken wilde ik in mijn linkerarm het infuus voor de chemo en moest in mijn rechterarm bloed geprikt worden. Op die manier zouden beide processen elkaar niet kruisen… Ik weet het, het slaat helemaal nergens op, maar ik voelde me er fijn bij. Nu ik geen chemo meer krijg, liet ik dit keer voor het eerst mij in mijn linkerarm prikken. Tot op heden waren de bloeduitslagen goed, maar nu waren de leverwaarden wel gestegen.  Zou het dan toch aan de arm liggen, waarin ik geprikt ben? Volgende keer toch maar weer rechts prikken!! En ja, ik ben erg bijgelovig. Zo maakte ik mijn tentamens met de pen waarmee ik geleerd had. (die had immers alles al een keer opgeschreven) en ook bij het voetballen en hardlopen was de volgorde van aankleden erg belangrijk, zo niet essentieel voor mijn prestaties.

De ECG was heel erg snel klaar en de longarts liep maar 20 minuten uit!

De uitslag van het hart was erg goed, maar te horen gekregen dat de leverfunctiewaarden wat verhoogd waren. Niet om i paniek te raken. Ze stonden op de computer in het lichtblauw gearceerd. Gelukkig nog niet in het rood. Op mijn vraag of ik nu alcohol moest laten staan, antwoordde hij dat het onzin was om alles waar je van geniet nu te laten staan. Over 2 weken hebben we weer een afspraak. Hopelijk zijn dan de leverwaarden weer gezakt (mede door in de rechterarm te prikken 😉

Verder gaat het goed, lekker veel aan het sporten. Zelfs weer voor de eerste keer wezen hardlopen! (ehm, joggen…) Deed ik vroeger voor minder dan 10 km mijn loopkleren niet aan, nu was ik blij dat ik 5 km had gelopen (in een dramatische tijd). Ga nu vaker lopen naast het spinnen, lekker buiten!! Laat de zomer maar komen!

IMG_2187IMG_2164

Toen: marathon Terschelling

Nu: 5 km door de wijk…

Verder ben ik weer voor 70% aan het werk. Dat vind ik wel moeilijk. Ik mag doen wat ik wil. Niets hoeft, alles mag. Juist omdat ik er niet altijd ben, wil ik geen verantwoordelijkheid. Maar nu ik die niet meer heb, is het aan de ene kant een opluchting, maar aan de andere kant heb ik het gevoel niet meer echt mee te doen… Daar zal ik nog een balans in moeten vinden. Ik moest bijvoorbeeld een begroting en inzetplan voor volgend jaar maken. Ik heb mezelf er uiteraard in gezet, maar hoe ik ben weet niemand. Ik ga er gewoon van uit, dat ik over 10 jaar nog aan het werk ben, dat is wel zo gemakkelijk en geeft ook rust.

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *