Langzamerhand kom ik qua stukjes schrijven in een neerwaartse spiraal terecht. Het aantal onderwerpen waar ik over wil schrijven groeit, waardoor de drempel steeds groter wordt om te beginnen. En dat terwijl ik het erg leuk vind om te schrijven. Vandaag heb ik mezelf bij mijn nekvel gepakt en een schop onder de kont gegeven. Gewoon gaan zitten, schrappen, samenvoegen en tikken…
Misschien omdat ik nu zelf kanker heb, maar het valt me op dat er de laatste tijd best veel over kanker geschreven wordt. 19 september stond in de Volkskrant een essay van Ellen de Visser, over het gebruik van oorlogsmetaforen als het over kanker gaat. Dit herken ik. Als ik op de Amerikaanse patiënten site Inspire.com kijk, zie ik dat (met name Amerikaanse) kankerpatiënten zichzelf survivors noemen en termen gebruiken als: ‘kill the bastard, of kill the beast’, ‘war on cancer’ ‘be brave’ etc. In Nederland wordt deze beeldtaal in mindere mate ook gebruikt; er wordt strijd gevoerd tegen kanker. Niet iedereen is blij met deze oorlogstermen, omdat er tegen kanker geen strijd te voeren is en he
t kan impliceren dat als je dan dood gaat, je gefaald hebt.
In een artikel voor Cancergrace (september 2015) schreef Dr. West een artikel over of een positieve instelling van invloed is op het ziekteproces. Veel mensen raken de controle over en vertrouwen in het lichaam kwijt bij het horen van de diagnose kanker. Vaak wordt dan gezegd dat een positieve houding het ziekteverloop positief beïnvloed. Vaak wordt gezegd: Merel, jij staat er zo positief in, dat is dapper en heeft er vast ook mee te maken dat het zo goed met je gaat.
Dr. West betwijfelt dit:
‘We all want to have control in an all-too-uncontrollable situation but the reality is that attitude, diet, exercise, and even the recommended treatments are modifiers that are ultimately secondary to the most powerful driver of cancer outcome, wich is the underlying biology of that cancer.’
Schellekens (hoogleraar farmaceutische biotechnologie) is pessimistisch: (geciteerd in Kras, 2015) ‘ Al verhogen we het onderzoeksbudget met een factor 10, dan geloof ik niet dat we het kankerprobleem gaan oplossen.’ In hetzelfde artikel: ‘Kanker zou je kunnen zien als de prijs die we betalen voor onze plaats in de evolutie.’
We hebben geen enkele controle op de groei van kankercellen en kunnen hierop ook geen invloed uitoefenen. De ongecontroleerde celdeling houdt geen rekening met het feit of we de Alpe d’Huez fietsen, of we de hele dag blij en optimistisch zijn en/of macrobiotisch veganistisch eten. Als we doodgaan aan kanker betekent dat dus niet dat we hebben gefaald, dat we harder ons best hadden moeten doen. Persoonlijk ken ik niemand, die wel vindt dat er dan sprake is van falen! De manier waarop een ieder met zijn ziekte omgaat is persoonlijk en geen enkele manier is slecht, of er nu oorlogstermen worden gebruikt of niet.
Persoonlijk vind ik het verschrikkelijk moeilijk, dat ik geen invloed op de kankercellen kan uitoefenen. Het liefst zou ik mijn lichaam zo dom mogelijk houden, zodat het niet ‘slim genoeg’ wordt, om resistent te worden voor de Crizotinib. Echter, het lichaam doet precies waar het zelf zin in heeft en er is niets dat ik kan doen.
Maar voor mij is kanker meer dan de ongebreidelde groei van kankercellen. Toch voer ik wel een strijd, de strijd om te ‘copen / dealen’ met de ziekte en te leven in de nieuwe werkelijkheid. Het eerste wat ik bijvoorbeeld denk als ik wakker word is, ‘ik ben ziek, goedemorgen’. Dat zet dan de toon voor de rest van de dag. Elke keer weer de knop omzetten en het gewone leven leven. De scanxiety, de onderzoeken, de geheugenkaart die snel vol zit, zodat ik af en toe het gevoel heb dat ik dement word. Het is hard werken hoor, ziek zijn, of liever gezegd, het omgaan met je ziek zijn.
Voor mij zijn kennis en hoop de belangrijke begrippen. Kennis over de ziekte, ziektebeeld, mogelijkheden en onderzoeken etc. Mijn controle zoek ik in kennis. Het vergaren en delen van de kennis, zodat ik een bijdrage kan leveren aan mijn toekomst en de toekomst van mijn lotgenoten. Hoop put ik uit kennis, wetende dat ik zelf de regie wil hebben over mijn toekomst en behandelproces. Hoop put ik ook uit lotgenotencontact. Als ik zie hoe patiënten zich inzetten om lotgenoten te informeren en steunen, het onder de aandacht brengen van longkanker en het doorbreken van het stigma. Daar word ik blij van en het geeft mij ook elke keer energie om hieraan mijn steentje bij te willen dragen. De ontwikkelingen gaan erg snel en al weet ik dat de kans groot is dat ik aan longkanker dood ga, mijn hoop is, dat ik chronisch ziek ben en blijf en in ieder geval de komende 10 jaar niet aan longkanker dood ga. Bovenstaande uitspraken van Schellekens doen daar niets aan af. Die hoop zorgt ervoor dat ik met deze kutziekte kan dealen en de rust die het brengt zorgt ervoor dat ik het leven op een intense manier ervaar.
Neem mij niet de hoop af. Feitelijk weet ik dat de doktoren gelijk hebben, maar moet ik dan de handdoek in de ring gooien en wachten tot ik dood ga? Nee, liever in hoop geleefd, dan in angst op de dood gewacht. Dat is mijn manier van overleven, past bij mij en geeft mij kracht.
Vind ik het erg als er oorlogstermen worden gebruikt? Nee natuurlijk niet. Het is een PR en marketing instrument, zodat iedereen het idee heeft, een steentje bij te kunnen dragen aan de ontwikkelingen om kanker het hoofd te bieden. Als het ervoor zorgt dat de onderzoeksgelden met een factor 20 wordt verhoogd, kan wellicht het kankerprobleem wel worden opgelost. 😉 Preventie, onderzoek en behandeling, daar is steeds meer geld voor nodig. Zeker nu ik heb gelezen dat 1:3 vrouwen en 1:2 mannen met kanker te maken krijgen. Het doel heiligt de middelen en kan ook therapeutisch voor de omgeving werken, omdat het machteloos toekijken wordt omgezet in het actief toekijken en af en toe een berg beklimmen om geld in te zamelen. Er werd geopperd om dan maar kanker te zien als een schaakspel: goedemiddag, heeft u geld over om het schaakspel met kanker te steunen? Zelf zou ik nooit geven.
Het feit dat andere mensen zich via sport, inzamelingen en acties inzetten, al dan niet gepaard gaande met strijdwoorden en oorlogskleuren, vind ik geweldig! Zonder dit geld en activiteiten was ik al dood geweest. Mijn pillen zijn op onderzoeksgebied een groot succes, maar kosten veel geld om te worden ontwikkeld. Het zijn voor mij wonderpillen en ik gun een ieder net zo’n kwaliteit van leven. Longkanker staat nog niet op de kaart en daar moet echt wat aan gebeuren. Letterlijk van levensbelang.
Vanochtend nog zei een mevrouw in de sportschool bij het spinnen nog tegen mij: ‘ach ik heb last van mijn rug, graag was ik net zo fit geweest als jij, het lijkt mij heerlijk om zo fit te zijn.’ Ha ha, heb maar niets verteld en gewoon de complimenten in ontvangst genomen.
