Af en toe heb ik mindere dagen, dagen dat ik net zo verdrietig ben als het grauw en grijs van de dag van vandaag.
Verdrietig, omdat er toch weer activiteit in mijn oksel is gevonden. We moeten nog afwachten wat het is, maar ik kan mezelf wel wijs maken dat we het nog niet weten, maar de kans is echt bijna nihil dat het goedaardig is.
Verdrietig, omdat eventuele nieuwe behandelingen waarschijnlijk in Keulen zijn en er nog meer gevraagd wordt van mijn energie;
Verdrietig, omdat ik vorige week teveel van mezelf heb gevergd. Omdat ik stoer 5 in plaats van 4 dagen wel kon werken, naar een concert in Vera ging met veel bier en ook nog de sinterklaasviering wilde voorbereiden. Iedereen een gedicht, want als het mijn laatste viering is, weten ze in ieder geval dat ik mijn best heb gedaan en de moeder was van de gedichten.
Maar ook verdrietig omdat ik me er dan zo ineens van bewust ben dat ik ziek ben. Dat ik nooit meer beter word en dat ik als optimistische positieveling ook echt wel mijn zwakke momenten heb. Gewoonweg verdrietig.
Wat doe ik dan in zo’n geval. Dan ga ik kijken naar lotgenoten in een programma als Liefde voor later. Allemaal ouders van jonge gezinnen, waarvan 1 ouder ongeneeslijk ziek is. bij elk filmpje denk ik: ‘zij zijn pas echt ziek, van mij valt het allemaal nog wel mee, omdat er voor mij nog medicijnen zijn’. Ik ben nog niet uitbehandeld, al vrees ik echt de dag dat mijn arts tegen mij zegt ‘sorry mevrouw Hennink, we kunnen niets meer voor u doen’. Volgens mij samen met de dag van de diagnose de meest dramatische dagen in een mensenleven. De overgang van palliatief naar terminaal is niet zo’n grote stap en met elke resistentie komt hij wel dichterbij.
Na heftig te hebben gesnift en gesnotterd op de bank om alle mooie herkenbare en beangstigende verhalen, kom ik weer tot actie. Wat wil ik nu echt nog met mijn leven. Ik wil ook een herinneringskist, ik wil ook voor Hans en mijn kinderen elke verjaardag een beschreven verjaardagskaart maken. Ik wil ook zelf de regie over mijn dood,
Ik wil!
Dus ondanks mijn verdriet, of dankzij mijn verdriet kom ik in actie. Met vriendin Mo, die ik via de workshop Gezond Opgroeien heb leren kennen, ben ik bezig om een herinneringskist te ontwerpen. Een grote, want in de loop van mijn leven heb ik al zoveel mooie herinneringen verzameld. Met sinterklaas dit jaar heb ik een DVD gekregen met 3 balletoptredens van mij uit de jaren `80. Fantastisch cadeau! Je moet je voorstellen, ik zat op voetbal en werd vergeleken met Horst Hrubesch (de Tank) met de benen van Karl Heinz Rummenige… Toch zag ik op de voorstellingen het mezelf best goed doen en ging het best gracieus en was ik best slank. Althans, ik straalde uit alsof ik het allemaal heel goed kon. Dat schijnt een kernkwaliteit te zijn. Aangezien ik in veel verschillende acts een rol had, moet ik het dan ook best aardig gedaan hebben. Onbetaalbaar deze dvd’s en Sinterklaas had zich geen beter cadeau voor kunnen stellen. Nu komt er ook nog een dvd van ons ‘Rondje IJsselmeer’. Dat we in estafettevorm om het IJsselmeer hebben gerend (ieder een marathon in totaal) Ook zo’n diamant. De rest van de kist moet (als de kist klaar is) nog gevuld worden, maar daar heb ik hopelijk nog een paar jaar voor.
In het programma Liefde voor later wordt elke keer de vraag gesteld, hoe wil je later herinnerd worden? Ik hoop toch zo dat mijn kinderen mij gaan herinneren als een liefdevolle, optimistische, sportieve, kritische en voor rechtvaardigheid strijdende moeder. Maar eigenlijk heb ik geen idee hoe ze mij zien, hoe de buitenwereld mij ziet en durf ik dat bijna niet te vragen, omdat ik dan bang ben om mijzelf een ander mensbeeld toe te dichten. Ik zal het vragen en deze typeringen gaan ook mee de kist in.
In het programma gaan ook mensen dood en dood gaan is niet eng, maar het sterven wel. De aftakeling, de angst voor pijn en afhankelijkheid, god daar moet ik echt niet aan denken. Gelukkig weet ik dat een aantal artsen strijden voor een goede palliatieve zorg en ik hoop echt dat zij ervoor zorgen dat aan mijn wensen kan worden voldaan. Het feit dat ik nog geen euthanasieverklaring heb geregeld bij mijn arts geeft al aan, dat ik er nog niet aan wil. Ik weet dat hij gehoor aan mijn wensen wil geven, maar ook hij moet het wel zwart op wit hebben. Ik kan het nog niet en wil het nog niet. En laten we nog niet op de feiten vooruit lopen, eerst uitslag van biopt, nieuw behandelplan, hopelijk weer nieuwe medicijnen voor plan c, d, e, f etc. Dan is het vastleggen van het hoe en wanneer van mijn dood aan de beurt.
Ik hoop toch zo dat het mij gegeven is, om nog 10 jaar in (redelijk) goede gezondheid op deze aarde te mogen rondlopen. In ieder geval tot mijn kinderen de deur uit zijn.
Hans heb ik 20 jaar geleden beloofd, dat ik 50 jaar bij hem zou blijven en dat hij daarna een jong blaadje mocht zoeken.
En beloofd is beloofd! Dat betekent dat ik nog 30 jaar verhaaltjes mag schrijven, jullie zijn nog lang niet van me af.
Schrijven helpt echt, mijn verdriet is weer over, ik hoop dat ik er niemand verder mee heb belast. Bedankt voor het lezen!
