Op de site van Hoestie (aanrader) las ik de volgende kop: waarom je gelukkiger wordt van een brief aan jezelf. Geïntrigeerd door deze kop begon ik het stukje te lezen. Zelf maak ik er een soort van kritische zelfreflectie van met een doorkijkje naar de toekomst. De nabije toekomst dan wel, al blijven de dromen best groots en plan ik soms al best een jaar vooruit.
De volgende woorden gaven de doorslag:
Wil jij het jaar betekenisvol beginnen met een briefje aan jezelf?
Het kost niet veel tijd
Het is een cadeautje
Van jou aan jezelf-over-een-jaar
Dank je Anna-Eva voor deze prachtige vorm! Dat we nog vele brieven aan onszelf mogen schrijven. In mijn haast zal ik niet jaarlijks, maar halfjaarlijks (moeten of wellicht mogen) schrijven.
komtie
Lieve zelf,
Precies twee jaar geleden had je echt niet gedacht dat je er nu nog zou zijn. En helemaal niet dat je nog ‘normaal’ zou kunnen functioneren. Ik ben echt trots op je veerkracht die je laat zien. Okee, tegenslagen hakken er in, maar hoe snel je na het incasseren de nieuwe werkelijkheid accepteert en weer de blik naar voren hebt is goed. Dag maakt het leven voor jou en je naasten een stuk aangenamer en lichter.
De afgelopen 2 jaren waren jaren van grootse tegenstellingen, van in een rolstoel voortgeduwd te moeten worden tot het rijden van allerlei wielerevenementen. Ja ja, moest je weer stoer laten zien dat jij met je longkanker nog wel alles zou kunnen? Moest de wereld zo nodig weten dat je naast patiënt ook nog gewoon mens bent? Jij weet wel beter, sport is gewoon je passie!
Wat ben je de mensen om je heen gaan waarderen in de afgelopen 2 jaar zeg. Al zul je nooit de meest sensitieve, mensgerichte persoon worden, je strijdt wel voor je mede lotgenoten en kunt ook écht de vriendelijkheid en compassie van je medemens waarderen. Je hebt niet alleen oog meer voor het doel, maar meer voor de mensen om samen op weg te zijn.
Het praten zonder woorden met lotgenoten. De blik is zo herkenbaar, dat geen woorden nodig zijn om het gevoel uit te drukken. Daarin hoort ook het loslaten van de lotgenoten die ‘eerder’ gaan. Het went niet, gelukkig maar!
Al met al een completer mens, al weet je nog steeds niet goed hoe je ziek moet zijn. Als je veel lacht, vrolijk en gelukkig bent, ben je bang dat je te horen krijgt dat je niet beseft hoe ziek je bent en als je juist heel verdrietig bent, moet je opgefleurd worden. Jij bent ziek op jouw manier, overwegend positief, optimistisch en samen met Anne Marie met heel veel lol en af en toe een traan. Jullie belofte aan elkaar om samen in een bejaardenhuis te komen, een mooie stip aan de horizon en teken van hoop en troost.
Leerpunt voor de komende tijd jaar is het rijden in de juiste versnelling. Ik snap je levenshaast, maar dat mag niet ten koste gaan van de kwaliteit! Probeer in plaats van het hollen en stilstaan juist wat meer als een diesel te leven. Je hebt met je marathons bewezen dat je het kunt.
De grootste worsteling blijft hopelijk, hoe om te gaan met deze nieuwe realiteit. De afgelopen 2 jaar heb je als een malle geleefd, was niets te gek. Maar dat kan natuurlijk niet zo blijven duren, bovendien is het geld op. Hoe ga je als doodziek mens om met de tijd als je goed voelt? Je voelt je niet ziek, dus kun je net zo goed gaan werken. Maar je bent het wel (volgens je arts…) Wat kun je nog meer allemaal, of bestaat het leven voor de rest alleen maar uit willen. In principe wordt je resterende blessuretijd steeds korter, maar moet je dan nu al daarnaar leven?
Kortom, hoe laat je het normale toe in je abnormale leven? Stel dat je nog 10 jaar op deze pillen kunt leven, dan is dat in dit tempo niet mogelijk, maar als het nog maar 1 jaar duurt, dan haal je er nu niet het optimale uit. Lastig hoor, te leven zonder bucketlist in blessuretijd. Het voelt als autorijden zonder dashboard, zonder de snelheidsmeter, het licht en de benzinemeter.
Mijn wens voor jou is dat je over een half jaar deze brief met je geliefden kunt lezen en dat het schrijven van brieven een traditie mag worden.
Liefs,
jezelf
