In december, toen ik ben begonnen met mijn blog, omschreef ik mijn blog zo: Een blog om knotsgekke, blije en verdrietige verhalen te vertellen. Voor geïnteresseerden in mijn leven, maar vooral ook voor mezelf. Schrijven geeft ook troost. Hopelijk mag ik vele jaren verhaaltjes en belevenissen delen! Na bijna 20 blogs geschreven te hebben, hebben zich dilemma’s en aarzelingen aangediend, waarvan ik in december geen idee had dat ze bestonden. Tijd voor reflectie
Mijn blog schrijf ik in de eerste plaats voor mezelf, mijn naasten en voor geïnteresseerden. Toen ik begon te schrijven, dacht ik dat de geïnteresseerden bekenden uit mijn omgeving zouden zijn, die op deze manier op de hoogte zouden blijven van mijn ziekteproces. Nu zie ik in de statistieken van mijn blog (werkelijk fantastisch, alles wordt bijgehouden) dat mensen over de hele wereld mijn blog lezen, waardoor de geïnteresseerden in mijn leven uitgebreid zijn naar geïnteresseerden in mijn kanker, in mijn medicijnen, in mijn behandelingen etc.. En dat is goed. Gelijk nadat ik mijn diagnose kreeg, heb ik ook veel blogs van lotgenoten gelezen. Dat heeft mij getroost, omdat ik las dat het ‘gewone’ leven ook doorgaat, ondanks de vreselijke diagnose. Dat je je blijft opwinden over ‘minor issues’ en dat je blijft vervallen in oude patronen. Dat gaf rust; je leven staat volledig op zijn kop, maar tegelijkertijd blijf je ook gewoon jezelf met al je kwaliteiten en tekortkomingen!
In mijn blog deel ik gedeelten van mijn leven, gedachten en gevoelens. Een inkijkje in mijn leven, maar niet mijn hele leven. Aan mij persoonlijk ligt het niet, ik heb er weinig moeite mee om mijn diepste zielenroerselen breed te delen. Als mensen het niet willen lezen, lezen ze het maar niet. Nadat de site van Longkanker Nederland in de lucht was en in het Dagblad van het Noorden mijn interview stond, kwam in bijna alle reacties terug, dat ik zo dapper was dat ik mijn verhaal wilde delen. Dapper? Niets van dat alles! Ik mag gewoon graag nieuwe dingen doen en omdat de kans klein is dat ik op werkgebied nog een carrièreswitch ga maken en verhuizen verzekeringstechnisch niet meer haalbaar is, heb ik een nieuwe uitdaging nodig. En stiekem vind ik het ook best leuk om in de belangstelling te staan en weet ik dat ik ook een inhoudelijke rol kan spelen in de verdere ontwikkeling. Het feit dat ik niet alles deel, heeft ook te maken met de wensen van mijn naasten.
In mijn ziekte, gedachten en gevoelens ben ik namelijk niet alleen. Die deel en beleef ik met mijn naasten. Hans en de kinderen maken zo’n groot onderdeel uit van mijn leven, dat het onmogelijk is om hen niet in mijn blog op te nemen of te noemen. Helemaal omdat ik, gelijk toen ik de diagnose kreeg, het genieten van een kwalitatief goed leven met mijn gezin als topprioriteit aanmerkte. Ik kan dus niet bloggen zonder hen erbij te betrekken, maar wil ze niet als lijdend voorwerp in mijn blogs opnemen. Dilemma. Sommige lotgenoten schermen hun gezin af, anderen laten de namen weg of laten hun foto’s weg. Ook ik wil de foto’s niet opnemen, waarop mijn oudste heel terecht zei, ‘maar je zet toch ook foto’s van ons op Facebook?’
Het blijft laveren tussen belangen en wensen, waarbij Hans en de kinderen met betrekking tot mijn blog een vetorecht hebben. Ik publiceer alleen na goedkeuring en als zij er genoeg van hebben, kan ik ook de knop openbaar uitzetten. Zij zijn leidend. Wellicht dat mensen zullen zeggen dat het mijn blog is dat het gaat over mijn ziekte! Maar het is een illusie om te denken dat je je naasten kunt loskoppelen en al zou het kunnen, ik zou het niet willen.
–
