‘The anxiety surrounding having scans – sometimes referred to as “scanxiety” – can be overwhelming for many people.’
Afgelopen vrijdag 14 augustus heb ik mijn 2e scan gehad na het starten van de Crizotinb, waarvan ik pas aankomende donderdag uitslag krijg. Dat krijg je in vakantieperiodes. Was ik bij vorige scan nog erg ‘eager’ om de uitslagen te horen, deze keer is dat minder en wordt het wel erg spannend. De eerste keer was meer zo: nou laat maar zien hoeveel er verbeterd is, terwijl nu gekeken wordt, of er geen progressie plaats heeft gevonden. Een wezenlijk verschil.
Scanxiety, wat een prachtig woord, las ik voor het eerst in een blog van Janet Freeman, een journaliste uit de VS en ook rosser. Na te hebben gegoogled op scanxiety, stuitte ik op de volgende zinnen:
“The unpredictability of the outcome of a scan can be quite stressful,” says Laura Liberman, an expert at Memorial Sloan Kettering and a cancer survivor. “Studies have actually shown that having a follow-up scan can trigger classic symptoms of posttraumatic sress disorder. “
“PTSD symptoms such as intrusive thoughts, irritability, and sleeplessness can interfere with quality of life, social functioning, and work. Some symptoms, such as avoiding places or things that are reminders of traumatic events or experiences, may even cause patients to delay medical scans and other critical parts of their cancer treatment or post-treatment plan.”
Ondanks het feit dat ik bovenstaande wel wat erg ver vind gaan, is de periode tussen scan en uitslag wel emotioneel erg ingrijpend, of gewoonweg ‘kut’. Vooral ook omdat ik met deze pillen buiten de scantijd om nog goed ‘gewoon’ kan functioneren en de kanker veelal slechts op de achtergrond aanwezig is. Tijdens de periode tussen de scan en de uitslag is mijn eigen sterfelijkheid weer duidelijk op de voorgrond aanwezig. Ik heb op dat moment geen kanker, ik ben kanker. Ik ga dood en al ben ik een positief ingesteld mens, dan nog zijn er negatieve gedachten en gevoelens waar ik mee om moet leren gaan. Het hoort erbij en het zal ook nooit anders worden. Anne Marie heeft het over omdenken en dat kun je leren. Ook ik ga nu na, hoe ik het beste om kan gaan met deze periode.
Wat nu helpt is: sport, het heel druk hebben op het werk, mooie gesprekken met Hans en de kinderen, ’s avonds domme spelletjes op de iPad, of detectives op de tv kijken en voor de nacht het mooie blauwe pilletje diazepam.
Bram voelt weer feilloos aan dat ik gespannen ben en van hem krijg ik wel 20 knuffels op een dag. Dat zijn echte genietmomenten.
Rare (obsessieve) acties horen er ook bij deze verdrietige periodes:
vlak na de diagnose heb ik als een gek geprobeerd de administratieve zaken voor ‘na mijn dood’ te regelen. Op dat moment nog zat de dood mij nog op mijn hielen en wilde ik niet dat Hans en de kinderen veel administratieve rompslomp zouden hebben als ik er niet meer was. Alles moest duidelijk en transparant zijn. Toen Monique van Longkanker Nederland in mei langskwam om ons beiden te interviewen, vroeg ze aan Hans hoe hij het vond dat ik alles wilde regelen en wat zijn gevoel erbij was. Eerlijk gezegd had ik er tot op dat moment nog niet bij stilgestaan, dat hij ook iets voelde van mijn acties en er ook iets van vond. Zo was ik alleen maar bezig geweest met mijn eigen verwerkingsproces!
Ook nu, tijdens de scanxiety ben ik weer lekker bezig. Zo 
moet er opeens een doos komen waar ik mijn belangrijke spullen, boodschappen en herinneringen in wil doen. Gelukkig is de doos nog niet uitgepakt. Laten we hopen dat de doos nog een hele tijd opgevouwen blijft en ik hem pas hoef te vullen als het echt nodig is.
Morgen is de uitslag, duimen jullie mee?
