Balans vinden en een vervroegde overgang

25 januari 2015

Begin januari is na 2 keer chemo een thoraxfoto genomen. De toch altijd erg gereserveerde, terughoudende longarts gaf aan, dat de uitslag van de longfoto toch wel datgene liet zien, wat hij had gehoopt. De witte plekken op de longen waren weer mooi zwart, zoals het hoort en ook was duidelijk zichtbaar dat de lymfeklieren geslonken waren. Goeie berichten dus!

Zelf rol ik ‘vrij soepel’ door de chemokuur, maar krijg ik standaard in de week na de chemo een mentale dip. Ik voel me dan verdrietig en ben dan zeer bewust van mijn sterfelijkheid. Een flink stuk zelfmedelijden dus. Daar baal ik dan weer van en zit ik me rot te prakkiseren hoe dit voor een volgende keer voorkomen kan worden. Verdrietig zijn mag natuurlijk wel, maar moet niet te lang duren. Omdat na elke kuur die dip een dag langer duurt, was ik de vorige keer bang om in een depressie terecht te komen. Gelukkig hebben gezin, sport, werk en de lieve aandacht van vrienden een positieve werking op mijn humeur en is het nog lang niet zover!

Nu is mijn vraag, moet je vechten tegen deze mentale dip of is dit een stuk verwerking, waardoor je daarna weer extra kunt genieten van de grote en kleine dingen van het leven? Is de dip nodig om juist weer positief en optimistisch in het leven te kunnen staan? de bekende pieken en dalen? Ik weet het niet, maar om eerlijk te zijn zie ik niet op tegen de komende chemo, maar wel tegen de komende mentale dip. Toegeven of vechten, wie heeft het antwoord?

En dat terwijl ik me fysiek sterker voel dan in de periode na de zomervakantie, samen met Hans 1 1/2 uur spinnen in de sportschool is geen probleem en ook ga ik  weer heerlijk op de fiets naar het werk. Weliswaar werk ik eerst voor halve dagen, maar dat heeft meer te maken met de vele ziekenhuisbezoeken en chemo’s. Dat is dan ook het dubbele, ik voel me uitermate goed en gezond, waardoor ik het moeilijk vind voor te stellen, dat ik straks ziek word.

Daarnaast is ook duidelijk geworden dat een aantal klachten die ik aan de chemo weet, horen bij de overgang, die door de chemo vervroegd of versneld is ingetreden. Mijn cupmaat van A naar C, slaapproblemen en gewichtstoename zijn de klachten. Hopelijk blijven de stemmingswisselingen achterwege, want dan kan niet alleen de chemo de schuld krijgen….

Volgende week vrijdag volgt nog 1 kuur, waarbij ik mag overnachten in het Martinihotel. Daarna volgt een CT scan en zullen we de ‘onderhoudsperiode’ ingaan. Donderdag bij de longarts geweest en maar gevraagd wat de onderhoudsperiode inhield. Zelf dacht ik, wellicht wat naïef, dat ik dan elke maand een foto zou moeten maken om te kijken hoe lang de progressievrije periode zou duren. Helaas is het waarschijnlijk zo, dat ik eens in de 3 of 4 weken voor een dagbehandeling aan de chemo ga. Niet meer de vervelende Cisplatine, maar alleen de Pemetrexed. Gelukkig geen overnachting meer met het spoelen van de nieren. De arts wil zo lang mogelijk wachten met de pillen tegen de ROS-1 mutatie, omdat het lichaam op een gegeven moment overal resistent voor wordt.

Mijn eerste doel is nu het gevecht tegen de verkoudheid! Gezond eten, rustig aan en vroeg naar bed…….

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *