Regelmatig krijg ik nu vragen van mensen hoe het met me gaat. Begrijpelijk natuurlijk, aangezien ik niet zo vaak meer stukjes schrijf, er wel gezond uit zie en het ontieglijk druk heb. Voor het eerst heb ik niet meer het gevoel dat ik de stempel ZIEK op mijn hoofd heb, al weet ik dat de realiteit anders is. En om heel eerlijk te zijn, het maakt me bij tijd en wijle doodsbang. Doodsbang wanneer ik me realiseer dat ik achteloos plannen voor later aan het maken ben, doodsbang als ik serieus aan het nagaan ben of de marathon van New York dit jaar nog haalbaar is, (Het lopen van de marathon vormt, samen met het blijven leven tot mijn kinderen uit huis gaan, mijn bucketlist). Maar ook doodsbang omdat ik het ‘nieuwe normaal’ best een beetje vanzelfsprekend begin te vinden. Het feit dat mijn leven juist na de diagnose zo mooi, intens en rijk is, maakt dat ik nu helemaal geen afscheid meer wil nemen van het leven. Heel bizar allemaal. Ik kijk vaak naar oudere mensen en zie dat er een omslagpunt zit van middelbare leeftijd naar oude leeftijd. En elke keer ben ik dan mijn eigen optimale leeftijd aan het berekenen, zo vlak voor het omslagpunt. Eigenlijk zoek ik zo troost in het feit dat ik niet oud en gebrekkig zal worden. Slaat nergens op, mijn kinderen vinden mij vanuit hun perspectief al stokoud, maar het geeft mij op een vreemdsoortige wijze wel troost.
De kloof tussen me gezond voelen maar doodziek zijn wordt wel steeds moeilijker te overbruggen. Ik voel me fantastisch, doe alles wat ik leuk vind, heb het razend druk en zie er niet ziek uit. Maar ik blijf natuurlijk doodziek en dat matcht niet met mijn gevoel. De vraag is of dat erg is! Hier verschillen de meningen over. Mijn longarts snapt mijn mentale strijd en geeft als advies mee om zoveel mogelijk te genieten van deze goede periode. Ja, lekker makkelijk gezegd. Ook veel mensen in mijn directe omgeving snappen niet precies mijn angst helemaal, ik moet genieten van het goede nu.
Ik voel me gezond in een doodziek lichaam en dat is wel duizend keer beter dan je ziek voelen in een gezond lichaam, of ziek voelen in een ziek lichaam. Dat snap ik wel, maar bij mij kan het alleen maar minder worden. De angst bestaat bij mij vooral uit het feit dat de kanker resistent wordt en ik me niet meer zo goed zal voelen. Zal de klap, het verdriet en angst bij progressie groter zijn als ik de ziekte nu los laat, moet en kan ik wel loslaten? Laatst was ik al bijna vergeten mijn pillen te nemen, terwijl het dagelijks mijn bewust geluksmomentje is. Nog even en ik denk dat ik zonder pillen kan. Dat soort overmoedigheid bedoel ik dus. Om doodsbang voor te worden. Half mei komt de scan er weer aan, dan zullen we weer zien, maar ik voel me zo goed, zo enorm goed.
Druk heb ik het met de voorbereiding van de pitch voor Hacking Health. 
Waarom heb ik weer ja gezegd om hieraan mee te doen? Druk heb ik het met sporten, werken, gezin en vooral vakantie vieren…. Maar met name heb ik het druk met lezen. In het begin van mijn ziekte keek ik veel naar detectives. Troost gaf mij toen het besef dat iedereen dood gaat en ik tenminste de tijd gekregen had om fatsoenlijk afscheid te mogen nemen. Zo denk ik dat een mens uit iedere situatie weer naar troost- en hooppuntjes zoekt en ben ik altijd gelukkig als ik ze ook vind. Detectives heb ik nu aan de kant gelegd en ingeruild voor romans over de liefde! Het gaat in het leven over relaties, over de liefde. Obsessief ben ik vaak tot diep in de nacht aan het lezen, van pulp tot ingewikkelde relatieromans en ik verslind ze. Na een roman zwaar verdrietig, omdat ik afscheid moet nemen van de hoofdpersonen en zij geen onderdeel meer zijn van mijn leven. Maar het geeft me ook troost en wellicht een vlucht uit de werkelijkheid.
Begin april ook nog een mooie reünie van de Reis Van Je Leven gehad. Helaas waren 2 deelnemers overleden en dat gaf je eigen sterfelijkheid ook weer aan. Het was goed en gezellig. De band met de overige reizigers was er gelijk en ik zag dat iedereen om zijn eigen manier probeert met een positieve instelling het leven zo optimaal te leven. Toen ik zo naar de groep keek voelde ik me trots. Ondanks het feit dat we elkaar niet kenden, was de gezamenlijke televisie ervaring en natuurlijk het feit dat we allen ongeneeslijk ziek zijn wel reden dat ze me allemaal dierbaar zijn geworden. En dan ben ik nog niet eens met iedereen op reis geweest. Hoe zou het voor de crew moeten voelen? Diep respect.
Op 2 juli gaan we vanuit de stichting Haren- Haren fietsen. We willen met een peloton aan de start verschijnen en zoeken fietsers die zich voor een spotprijsje willen inkopen. Deelname, uniek wielershirt en drankje na de koers voor maar 3 tientjes. We hebben plek voor 40 renners, ik hoop veel vrouwen! Wekelijks ben ik er al voor aan het trainen bij wielervereniging Bedum onder bezielende leiding van Jolanda Langeland. Afgelopen woensdag al 24 dames aan het trainen. Het vrouwenwielrennen wordt steeds groter, mooi is dat.
Kortom, het gaat goed met mij, het gaat fantastisch! En dat dankzij mijn pillen, artsen, familie, vrienden en werk!
