11 november is de dag

11 november is de dag… voor velen van ons een gezellig avondje met lampionnetjes en snoep, sinds 2014 heeft die dag voor mij altijd een andere betekenis. Merel stuurde me een kort berichtje: Ik heb uitgezaaide longkanker en er is niets aan te doen. Vol ongeloof las ik het. Mip? Mijn lieve, stoere, sportieve vriendinnetje uit Groningen? Kanker?

Mip en ik go way back, we kennen elkaar al sinds de kleuterschool en zijn altijd goede vriendinnen gebleven. Op de lagere school speelden we heel veel samen: waar Merel was, was ik en andersom. Altijd de slappe lach. Wedijveren op sportief gebied had weinig zin: met gym werd Merel altijd als eerste gekozen door de jongens voor een partijtje voetbal, slagbal of een hardloopwedstrijdje. Ik herinner me nog een keer een verjaardag van een jongen uit de klas die bedacht dat het leuk was om te kijken wie het langst de handstand tegen de muur kon volhouden. Ik stond ruim voor, totdat Merel als laatste moest en natuurlijk won. Grrrr…!

Sinds de kleuterschool rijgen we samen de herinneringen aan elkaar. Over de hilarische fluitlessen bij juffrouw Kingma bijvoorbeeld, waar we altijd de slappe lach hadden en dan weer uit elkaar gezet werden. Of over de legendarische vakanties in Spanje met z’n tweeën in de jaren tachtig, in de tijd dat je nog 4 weken naar Spanje kon met de bus voor slechts 1000 gulden, inclusief camping. Twee meisjes van 16 en 17 onverschrokken samen op pad, die toen al zeker wisten: als we ooit in een bejaardenhuis eindigen, dan samen.

Ook nadat de ziekte van Merel zich openbaarde, zijn we samen herinneringen blijven maken. Bewuster dan ooit. Bijvoorbeeld tijdens de prachtige Reis van je Leven, met Christa en Johnny de Mol naar Sevilla, met als bijzondere wens van Merel om te horen welke speech Christa en ik zouden voorlezen op haar begrafenis. Iets wat hopelijk nog heel ver weg is, maar ons nu al de kans gaf om nog eens te vertellen hoe bijzonder Mip voor ons is. Tijdens de reis heb ik haar bovendien kunnen vragen of ze getuige wilde zijn op mijn bruiloft, want ook die belofte hadden we elkaar ooit gedaan. En op die prachtige dag in juni was ze erbij, bijna net zo stralend als de bruid. Met haar dochter en de mijne als bruidsmeisjes, want dat zijn inmiddels net zulke hartsvriendinnen als wijzelf.

Onze vriendschap krijgt daarmee een vervolg in een volgende generatie, die weer nieuwe herinneringen kan maken. Ik hoop dat Mip en ik daar – na de coronacrisis – nog heel lang onderdeel van mogen uitmaken!

Gien