Ruim twee jaar geleden vroeg Merel me of ik niet een keer een blog voor haar wilde schrijven. Over hoe het was om een collega te hebben met longkanker. Omdat ik het heel lastig vond (en vind) heeft het even geduurd, maar nu dan toch eindelijk mijn verhaal.
Merel en ik gaan ‘way back’, ruim 15 jaar… En Merel (ook wel: de dorpsomroeper genoemd) betekent al die jaren heel veel voor me, bedoeld en onbedoeld. Als mens, als collega, als vriendin.
Vroegah bij HanzeConnect toen we kamergenoten werden en samen projecten bestierden (zij bedacht, ik voerde uit ;)), maar vooral elkaar ook vonden in de muziek. Op vrijdag als het rustig was op de gang, was het tijd voor Youtube-jukebox. Om de beurt een liedje uitzoeken en dat – wellicht iets te hard – draaien in onze kamer. En als je te laat was, ging je beurt voorbij en mocht de ander nòg een liedje zoeken. Wolfmother, Foo Fighters, Rammstein, Alterbridge, Queens of the Stone Age, maar vooral ook Pearl Jam. Toen HanzeConnect werd opgedoekt, kwamen we beiden op een andere plek terecht, maar wel beiden op Zernike. Dus nog met regelmaat een kopje soep en/of wandelingetje, bij uitzondering zocht ik Merel vrijdags op om for old times sake weer even te Youtube-jukeboxen.
En toen, eind november 2014… Ik was net een dag terug van een reis naar Australië en lag op de bank bij te komen van m’n jetlag, toen Merel me appte of ik nu toch eindelijk al eens terug was (mensen die ons kennen, weten dat Merel en ik door de jaren heen een bijzonder vorm van communiceren hebben ontwikkeld; elkaar afsnauwen/afzeiken is daar een integraal onderdeel van). Ik stuurde terug dat ik weer was geland en dat het hoog tijd was voor een soepie als ik weer op kantoor was. De berichten die daarop volgden, waarin Merel vertelde dat ze aan haar eerste chemo zat, zal ik nooit vergeten. Ik kwam echt weer terug op aarde en schrok enorm (natuurlijk).
In de maand die daarop volgde werd ik gevraagd om Merel deels te komen vervangen bij het lectoraat (toen nog) Integraal Jeugdbeleid. Zo werkten we ineens weer samen en daarmee hielp Merel me volkomen onbedoeld aan de volgende stap in mijn werk. Hoewel we veel samen konden doen, streed Merel in dat eerste jaar fysiek enorm tegen de lelijke ziekte d
ie ze heeft. De schok, de chemo’s en strijdlust (die we allemaal van haar kennen); ik weet nog dat ik het zo knap van haar vond dat ze maar door bleef gaan. Soms kon ze op kantoor komen, maar regelmatig ging ik naar haar toe om bij haar thuis te werken. Elke keer als Merel een scan had (èn heeft) is het weer spannend. De laatste keren zijn de uitslagen elke keer goed, maar zeker in de beginperiode was dat niet het geval en ik besef me elke keer weer hoe fragiel de situatie is.
En qua werk voelde ik me soms net een oppasser: “Merel, om 13u moet je echt naar huis”; “Merel, laat het rusten, het wordt opgepakt, jij kunt je beter even focussen op andere dingen”. Merel wilde graag, maar dreigde zichzelf af en toe enorm voorbij te lopen (gelukkig doet ze dat nog steeds haha). Op kantoor voelde het soms alsof ik haar woordvoerder was; ik word niet voor niets vaak roeptoeter genoemd. Sommige collega’s ervaarden een drempel om haar te vragen hoe het ging en anderen zagen haar gewoon niet meer zoveel als eerder. Aan de ene kant mooi om te kunnen doen voor Merel, maar soms ook wel wat lastig, want wat vertel je wel en wat houd je liever meer privé.
Gelukkig hadden we ook veel lol, zeker als ik weer een keer werd ‘misbruikt’ om op te draven als figurant. Met heuse miniscripts voor De reis van je leven (om er vervolgens te worden uitgeknipt), Pfizer of Libelle TV. 
Zestien keer semi-ernstig wandelen over de gang, tien keer een zogenaamd overdrachtsdocument doorspreken èn maar proberen serieus te blijven kijken.
Het promotietraject, de oprichting van de stichting, abstracts voor bijeenkomsten in binnen- en buitenland; ook in de ziekte-jaren hebben we van alles beleefd. Merel als middelpunt, vaak stralend en altijd strijdvaardig. Hoe fijn was het om te klankborden over allerlei uiteenlopende zaken (zakelijk èn privé), hoe leuk om op zondagmiddag in Drachten naar een nineties rockchick te gaan kijken, hoe briljant om samen Eddie Vedder <3 met Pearl Jam te zien en horen. Maar vooral ook hoe stoer vond ik het dat Merel twee jaar geleden aangaf dat werken ondanks de goede afleiding, zingeving en het sociaal contact, veel meer energie kostte dan dat ze h
ad en ze het bovendien lastig vond om alles bij te kunnen houden qua tempo en hoeveelheid. Buitengewoon knap als je dat van jezelf kunt onderkennen. Ze werd afgekeurd, maar wilde zelf nog heel graag werken en ging terug naar een paar uur per week. Veelal werkplekbegeleiding, maar ook de afgelopen twee jaar heb ik nog veel aan onze gesprekken – via app, mail èn in real life – gehad.
Gekscherend riep ik wel eens dat ze veelste druk was met haar hobby (de stichting, de patientenraad, Longkanker Nederland, LUCE, ROS1-ders), maar hoe tof was het dat ik mee mocht naar Barcelona (dat tripje moest voor mij helaas gecanceld worden, maar heb er alle vertrouwen in dat we nog eens gaan proberen zoiets te doen!).
Toen was daar die gure middag in januari waarin Merel kwam binnen walsen op de haar kenmerkende subtiele wijze waarbij de boodschap was dat ze even met Mark moest praten. Ik kon gewoon blijven zitten, niks geheims. Of de tijd niet was gekomen om te stoppen met werken. Hoewel Mark (onze teamleider en collega ook al van way back) en ik beiden zagen aankomen dat het niet lang meer kon duren, was ik toch wel een beetje van slag. Want inmiddels is Merel niet de enige collega met longkanker, vlak voor afgelopen zomer is ook longkanker geconstateerd bij een andere zeer naaste collega. Beiden zijn ze zo strijdlustig en niet van plan zich er onder te laten krijgen. Dus hoe het is om een collega met longkanker te hebben?! Bizar, maar als ik kijk naar mijn beide collega’s kan ik alleen maar heel trots en dankbaar zijn om met deze mensen te (hebben) mogen samenwerken.
Lieve Merel, ik ga je straks vreselijk missen als collega en klankbord, maar weet dat ik je als vriendin nog steeds mag blijven spammen.
Liefs, Pauline
